چراغ هدایت همیشه روشن است

نهم ربیع‌الاول، روزی است که دل‌های شیعیان جهان در سکوت و شوق با نور امید گره می‌خورد؛ روزی که دوازدهمین حجت الهی، حضرت مهدی(عج)، به امامت رسید و چراغ هدایت در مسیر امت اسلامی فروزان شد. این روز، لحظه‌ای برای تأمل و بازنگری در باورها و رفتارهای انسانی و فرصتی است برای بازخوانی عهد و پیمان با آن نور الهی که نویدبخش آینده‌ای روشن و دل‌های سرشار از امید است.

حضرت مهدی(عج) در نیمه شعبان سال ۲۵۵ هجری قمری در سامرا چشم به جهان گشود؛ تولدی که زیر سایه تهدیدهای حکومت عباسی رخ داد، چراکه بشارت‌ها از آمدن منجی آخرالزمان، فرزند امام حسن عسکری(ع)، خبر می‌داد. تولدی که مسیر تاریخ شیعه را روشن کرد. این کودک از همان آغاز نه تنها وارث زنجیره‌ای از امامت الهی بلکه مظهر وعده خدا برای اصلاح و عدالت جهانی بود.

پدر بزرگوارش، امام حسن عسکری(ع)، یازدهمین امام شیعیان، بیشتر عمر خود را در محدودیت و نظارت شدید خلفای عباسی سپری کرد، اما همین محدودیت‌ها عمق حکمت و بصیرتش را نمایان کرد. هدایت تنها در حضور جسمانی نیست بلکه در تربیت یاران وفادار، آموزش اصول دین و آماده‌سازی نسل بعدی برای پذیرش مسئولی، جلوه پیدا می‌کند. امام عسکری(ع) با شناخت دقیق شرایط فرزندش، حضرت مهدی(عج) را چنان پرورش داد که آماده بار سنگین امامت و هدایت امت باشد.

شهادت امام حسن عسکری(ع) در سال ۲۶۰ هجری قمری و واگذاری امامت به کودکی پنج ساله لحظه‌ای سرنوشت‌ساز در تاریخ تشیع بود؛ لحظه‌ای که یادآور می‌شود بزرگ‌ترین مسئولیت‌ها گاه در دل کوچک‌ترین دستان قرار می‌گیرد. حضرت مهدی(عج) در همان سن کم از علم و فضائل ویژه‌ای برخوردار بود که او را شایسته مقام امامت کرد.

با آغاز امامت، دوران جدیدی در تاریخ شیعه شکل گرفت؛ دورانی که به نام غیبت صغری شناخته می‌شود. در این زمان، ارتباط مستقیم با امام قطع بود و تنها از طریق چهار نایب خاص برقرار می‌شد؛ ستون‌هایی از وفاداری و امید که پیام‌ها و رهنمودهای امام را به شیعیان منتقل می‌کردند. این نایبان همچون چراغی روشن به مؤمنان یادآور شدند که حتی در غیاب جسمانی امام هدایت و رهنمود الهی ادامه دارد.

غیبت صغری فرصتی طلایی برای تثبیت ایمان و تمرین صبر شیعیان بود. مردم یاد گرفتند که ارتباط با امام تنها با حضور جسمانی نیست؛ دل‌های مؤمن، جایگاهی است برای دریافت نور و هدایت. نامه‌ها، پاسخ‌ها و پیام‌های نایبان، نشانه‌هایی از حضور نامرئی امام و پیوند مستمر با جامعه شیعی بود.

پس از وفات چهارمین نایب، غیبت کبری آغاز شد؛ غیبتی که همچنان ادامه دارد و هر روز آن، دعوتی است برای صبر، ایمان و آمادگی. انتظار امام زمان(عج) تنها ایستادن و نگاه کردن به آینده نیست؛ عملی است آگاهانه، برای اصلاح نفس، پالایش رفتار و آماده شدن برای برپایی عدالت و مهر در جهان. انتظار، تمرینی است که دل‌ها را پاک و جان‌ها را صیقل می‌دهد؛ چراغی است که مسیر تاریک زمانه را روشن می‌کند و امید را در دل انسان‌ها زنده نگه می‌دارد.

در فرهنگ شیعه، انتظار مفهومی عمیق و چندلایه دارد. این انتظار، فراتر از زمان و مکان است؛ آماده‌سازی خود برای پذیرش هدایت و اجرای عدالت در زندگی فردی و اجتماعی، همان انتظار حقیقی است. هر لحظه‌ای که دل‌ها با ایمان و نور روشن می‌شوند، هر گامی که برای صلح، عدالت و مهربانی برداشته می‌شود، قدمی است به‌سوی ظهور حضرت مهدی(عج).

شیعیان جهان هر سال در نهم ربیع‌الاول، با قلبی پر از عشق و امید، یاد این روز را گرامی می‌دارند. مراسم دعا، مناجات، سخنرانی‌های مذهبی و مجالس ذکر اهل‌ بیت(ع) فرصتی است برای پیوند دل‌ها با نور هدایت و یادآوری اهمیت صبر، وفاداری و تلاش برای اصلاح فردی و اجتماعی. قرائت دعای عهد و زیارت آل یاسین، نمادی است از تجدید پیمان با امام عصر(عج) و یادآوری وعده الهی که روزی عدالت واقعی در جهان برقرار خواهد شد.

زندگی شیعیان در دوران غیبت، نمایانگر صبر و استقامت است. جامعه شیعیان آموخته است که حتی در غیاب جسمانی امام، نور ایمان و محبت به اهل‌ بیت(ع) می‌تواند چراغ راه باشد. دعا، زیارت، عمل به واجبات و کوشش در اصلاح نفس، ابزارهایی هستند برای ارتباط با امام زمان(عج) و هر لحظه زندگی، فرصتی است برای نزدیکی به او.

انتظار، همچون نسیمی آرام است که دل‌ها را پر از امید و آرامش می‌کند و یادآور می‌شود که صبر و تلاش برای نیکی، پیش‌زمینه ظهور عدالت واقعی است. این روز معنوی، یادآور پیوندی است که از نسل پیامبر اسلام تا امروز امتداد یافته؛ پیوندی که در آن هر مؤمنی می‌تواند با امام خود سخن بگوید، دردها و امیدهای خود را با او در میان بگذارد و برای برپایی عدالت جهانی آماده شود.

نهم ربیع‌الاول، فرصتی است برای زندگی دوباره با ایمان، بازاندیشی در رفتارها و کردارها و بازسازی پیوند قلبی با امامی که وعده داده است روزی زمین از ظلم پاک خواهد شد و عدالت بر تمام گیتی گسترده خواهد شد. این روز، یادآور استقامت، امید، صبر و عشق به حق است و هر سال، همچون پلی است بین گذشته، حال و آینده که مؤمنان را به نور هدایت نزدیک می‌کند.

امروز روزی است برای سپاس و بزرگداشت امامان گذشته و پیوند دوباره دل‌ها با نور الهی، روزی که قلب‌ها در آن به یاد چراغ‌های هدایت روشن  و روح انسان با امید و آرامش پر می‌شود. این روز، فرصتی است برای تأمل در مسیر زندگی، برای مرور ارزش‌های اخلاقی و معنوی و برای بازشناسی نقش صبر، عشق و وفاداری در پرورش دل‌های مؤمن. نهم ربیع‌الاول، یادآور آن است که انتظار، تنها انتظار یک ظهور نیست؛ بلکه تجربه‌ای است زنده از حضور معنوی امام در زندگی، لحظه‌ای برای آمادگی قلب و جان و فرصتی برای درک عمق هدایت و زیبایی بی‌پایان ایمان. هر نگاه عاشقانه، هر دعا و هر حرکت در مسیر نیکی همچون پلی است که انسان را به نور الهی نزدیک‌تر می‌کند و یادآور می‌شود که امید و ایمان ستون‌های واقعی زندگی و مسیر رسیدن به آن وعده الهی هستند.

مریم اصغرپور