حکمرانی فرهنگی یعنی بهره‌گیری از ظرفیت‌های خودجوش مردمی
دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی با تأکید بر اینکه حکمرانی واقعی زمانی محقق می‌شود که مردم به عنوان کنشگران اصلی در آن نقش‌آفرینی کنند، گفت: تجربه‌های موفق فرهنگی در کشور نشان می‌دهد که مردم، به‌ویژه بانوان فعال، در بسیاری از مواقع کارهایی را به ثمر رسانده‌اند که نهادهای رسمی از انجام آن ناتوان بوده‌اند.
به گزارش ایکنا از البرز، حجت‌الاسلام والمسلمین عبدالحسین خسروپناه، دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی روز یکشنبه، چهارم خردادماه، در آیین آغاز به‌کار طرح «مدرسه بهار» که با مشارکت مدرسه علمیه تخصصی زینبیه و ستاد خانواده و زنان شورای عالی انقلاب فرهنگی در هیئت انصار برگزار شد، با اشاره به اهمیت حکمرانی فرهنگی در جامعه، اظهارکرد: باید تفاوت میان حکومت‌داری و حکمرانی را به‌درستی درک کنیم. حکومت‌داری صرفاً مجموعه‌ای از فرایندهای مدیریتی از سوی دولت است، اما حکمرانی، فرآیندی فراگیر است که در آن نقش مردم کلیدی و بنیادین است.
وی افزود: تجربه‌های اجتماعی و فرهنگی اخیر، به‌ویژه در مناسبت‌های ملی و مذهبی، نشان داده‌اند که آنچه مردم را به میدان می‌آورد، نه دستورالعمل‌های دولتی، بلکه پیوند عمیق اجتماعی، دینی و فرهنگی است. به‌عنوان نمونه، حضور میلیونی مردم در مراسم تشییع پیکر شهید حاج قاسم سلیمانی به واسطه دعوت یک نهاد رسمی نبود، بلکه حاصل یک پیوند عمیق مردمی و جهادی بود.
خسروپناه با اشاره به نقش بی‌بدیل زنان در حکمرانی فرهنگی خاطرنشان کرد: امروز در سراسر کشور، بانوانی فعال در عرصه‌های فرهنگی، اجتماعی و تربیتی مشغول فعالیت هستند که دستاوردهای آنان اگر بیشتر از نهادهای رسمی نباشد، قطعاً کمتر نیست. این زنان بدون حمایت‌های دولتی، با انگیزه درونی و تعهد فرهنگی، اقداماتی را پیش برده‌اند که شایسته توجه و پشتیبانی جدی است.
دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی با بیان اینکه تشکل‌های مردمی و حلقه‌های میانی می‌توانند بازوان توانمند سیاست‌گذاری فرهنگی باشند، اظهار کرد: ما مسئولان باید به نقش این حلقه‌ها باور داشته باشیم. میان‌داران این شبکه‌های مردمی می‌توانند ایده‌ها و گفتمان‌های فرهنگی را به درستی به بدنه جامعه منتقل کنند و بازخوردهای آن را نیز برای بهبود مسیر ارائه دهند.
وی همچنین با تأکید بر لزوم سازمان‌یافتگی مردمی در حکمرانی فرهنگی ادامه داد: وقتی سخن از حکمرانی به میان می‌آید، باید مدلی را مد نظر داشته باشیم که مشارکت حداکثری مردم در آن نهادینه شده باشد؛ اما این مشارکت، لزوماً به معنای دولتی بودن یا وابستگی به ساختارهای رسمی نیست. بلکه حزب‌ها، انجمن‌ها و گروه‌های مردمی که به شکل مستقل و البته هم‌راستا با منافع ملی فعالیت می‌کنند، نماد واقعی حکمرانی فرهنگی هستند.
این استاد فلسفه و کلام در ادامه سخنان خود، به الزامات حکمرانی فرهنگی نیز اشاره کرد و گفت: حکمرانی نیازمند شاخص‌هایی همچون نظارت، ارزیابی، اثرسنجی و نگاه راهبردی است. در این مسیر، اگر مردم و نهادهای مدنی وارد عمل نشوند، تحقق اهداف فرهنگی تنها در سطح شعار باقی خواهد ماند.
وی در پایان با تأکید بر اهمیت خانواده در ساختار حکمرانی اسلامی خاطرنشان کرد: جایگاه زن، مادر و خانواده در این نظام حکمرانی از جایگاهی ممتاز برخوردار است. بدون تقویت بنیان خانواده و نقش‌آفرینی زنان، نمی‌توان به شکل‌گیری تمدن نوین اسلامی امید داشت.
انتهای پیام
