حیات در طنین آیات؛ جوانان دل‌بسته وحی تجلیل شدند

به گزارش ایکنا از البرز، روز یکشنبه، 21 اردیبهشت ماه، مسجد دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، نه صرفاً مکانی برای عبادت، بلکه صحنه‌ای نورانی برای تجلی شور و شعور قرآنی نسل جوان بود. در این روز به یاد ماندنی، آیین اختتامیه دومین جشنواره سراسری قرآن و عترت «حیات» برگزار شد؛ مراسمی که هر لحظه‌اش، تپش ایمان داشت و عطر آیه‌های رحمت در آن جاری بود.

پیش از آن‌که صدای مؤذن از فراز مناره‌ها بلند شود، صدای استاد امیر امامی آن قاری خوش‌الحانی که با صوتش آسمان را هم به سکوت وامی‌دارد در فضای مسجد طنین انداخت. انگار هر واژه، هر آیه با وضوح یک زمزمه‌ بهشتی، از لابه‌لای محراب‌ها و پنجره‌ها عبور می‌کرد و بر قلب‌ها می‌نشست. پس از او، مصطفی برجسته با قرائتی دیگر، جان حاضران را به پرواز در آورد؛ پروازی سبک‌بار تا حوالی آسمان وحی.

اما این جشن، تنها آواز قرآن نبود؛ مجالی بود برای تجلیل از کسانی که این نغمه آسمانی را نه‌فقط شنیده، که فهمیده، زیسته، و در جان خود حک کرده‌اند.

در بخش سخنرانی نیز حجت‌الاسلام علی رجبی نامی آشنا در عرصه تدبر و خلاقیت قرآنی با کلامی صمیمی اما عمیق، ذهن‌ها را به تماشا برد؛ تماشای دریچه‌هایی نو به قرآن. از پیوند خلاقیت و معنویت گفت، از ضرورت آن‌که قرآن تنها در سطرها نماند، بلکه در سطرهای زندگی جاری شود. 

سپس نوبت به تجلیل رسید؛ نه یک رسم اداری، که آیینی برای گرامیداشت تلاشی صبورانه و عشقی راستین. 28 چهره درخشان، دانشجویانی با چشمانی براق و دلی قرآنی، یکی‌یکی بر سکوی افتخار رفتند. لحظه‌ای که لوح‌ها به دستشان سپرده می‌شد، گویی تنها جسمشان آنجا ایستاده بود؛ دل‌هایشان اما پرواز کرده بود به همان جایی که قرآن، نقطه عزیمتش است.

در این میان، 17 نفر از برگزیدگان جواز حضور در مرحله کشوری را دریافت کردند؛ آینده‌سازانی که حالا مأموران حامل نور در افقی وسیع‌تر خواهند بود. برق چشم‌هایشان، لبخندهای معصوم و پرغرورشان، دل‌ها را لرزاند؛ مسجد، گویی وسعت یافته بود تا این شور را در خود جای دهد.

جشنواره حیات، تنها یک رقابت نبود؛ روایتی بود از تولدی دوباره در دل دانشگاه. تلألویی از زندگی با قرآن، نه در کتاب، بلکه در زیست امروز جوان ایرانی.

و در واپسین لحظات، هنگامی که نور طلایی عصر از لابه‌لای شیشه‌های رنگین مسجد به درون خزید و آوای جمع، آهسته در هم شکست، چیزی در هوا باقی ماند. آن حس نایاب و پرنور، که تنها در مجالس قرآن می‌توان سراغش را گرفت؛ همان نغمه پنهانی که در دل‌ها می‌پیچید «وَإِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَأَنْصِتُوا...».