اسلام‌هراسی و نیاز به چیزی غیر از برابری‌خواهی گزینشی
مسلمانان در غرب قربانی چرخه تبعیض‌آمیز باطلی هستند که به نظر می‌رسد فرار از آن سخت باشد. اگر مؤسسات حقوق بشری به همه جوامع نژادی، از جمله ویژگی‌های جنسیتی اسلام‌هراسی توجه نداشته باشند، نمی‌توانند آرزوی برابری داشته باشند. در غیر این صورت آنها فقط یک تعهد گزینشی و جانبدارانه نسبت به اصل برابری خواهند داشت.
به گزارش ایکنا به نقل از Middle East Eye، هانده تانر (Hande Taner) و نورهنه محمودی (Nourhene Mahmoudi) از اعضای انجمن جوانان مسلمان و سازمان‌های دانشجویی اروپا(FEMYSO) در یادداشتی به مناسبت امروز، 15 مارس، روز جهانی مبارزه با اسلام‌هراسی پرداخت و نوشت: مناسب است که چهارمین سالگرد حمله کرایست چرچ اولین روز جهانی مبارزه با اسلام‌هراسی باشد. بگذارید زنگ بیداری جهانی در مورد خطرات این نفرت پست به صدا درآید.
مکاد ابراهیم سه ساله، کوچکترین قربانی حمله تروریستی روز جمعه 15 مارس 2019 در کرایست چرچ نیوزلند بود. خانواده او در طول جنگ از سومالی گریختند و به عنوان پناهنده به نیوزیلند رفتند. در آنجا امیدوار بودند که زندگی جدیدی را آغاز کنند. متأسفانه، قرار نبود این اتفاق رخ دهد.
در سال 2022، مجمع عمومی سازمان ملل متحد قطعنامه‌ای را تصویب کرد که 15 مارس را به عنوان روز جهانی مبارزه با اسلام‌هراسی اعلام کرد. این کار با هدف نشان دادن اقدام تروریستی وحشتناکی که توسط برنتون تارانت، برتری‌گرای سفیدپوست انجام شد و در دو مسجد کرایست‌چرچ تیراندازی کرد که به کشته شدن 51 مسلمان و مجروح شدن 40 نفر دیگر انجامید.
این قطعنامه از دولت‌های سراسر جهان دعوت کرد تا این روز را گرامی بدارند و بر تقویت تلاش‌های نهادی با هدف تقویت گفت‌وگوهای صلح‌آمیز جهانی و ترویج فرهنگ صلح و مدارا تأکید کرد.
15 مارس 2019 روز سیاهی برای بشریت بود. نمازگزارانی که به‌طور مسالمت‌آمیز نماز می‌خواندند، در روز جمعه، روزی که نماد صلح و معنویت برای مسلمانان است، به طرز فجیعی کشته شدند. این قتل عام خشونت‌آمیز و نابخشودنی به نام نفرت و برتری بر گروه‌های محروم و جوامع به حاشیه رانده شده رخ داد.
اسلام‌هراسی توسط دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد چنین تعریف شده است: «اسلام‌هراسی به معنای ترس، تعصب و نفرت از مسلمانان یا افراد غیر مسلمانی است که از طریق تهدید، آزار و اذیت، سوء استفاده و تحریک منجر به خصومت و عدم تحمل می‌شود. این شامل ارعاب مسلمانان و غیر مسلمانان، چه در دنیای آنلاین و چه در دنیای آفلاین است.» اسلام‌هراسی به انگیزه خصومت نهادی، ایدئولوژیک، سیاسی و مذهبی که به نژادپرستی ساختاری و فرهنگی که نمادها و نشانه‌های یک مسلمان را هدف قرار می‌دهد، تبدیل می‌شود.
این پدیده شوم(اسلام‌هراسی) دموکراسی ما را تهدید و مسلمانان را از زندگی روزمره جامعه طرد می‌کند. این مسئله مانع از دسترسی آنها به بازار کار و سیستم‌های آموزشی می‌شود، جایی که اغلب با آنها منصفانه و عادلانه رفتار نمی‌شود.
نژادپرستی مسلمانان به نمایش تصویری فریبنده و ساختار اجتماعی مغرضانه‌ای منجر شده که به مسائلی مانند بیگانگی، انسانیت‌زدایی و اهریمنی نشان دادن آنها می‌انجامد.
این روایت ساختگی و گمراه‌کننده که کورکورانه پیشرفت‌های بسیاری را که مسلمانان طی قرن‌ها به آنها کمک کرده‌اند (از ریاضیات گرفته تا علوم، از پزشکی گرفته تا نجوم) نادیده می‌گیرد، آنها را دیگر نه به‌عنوان انسان، بلکه به‌عنوان مزاحم خطرناک می‌بیند.
علاوه بر این، زنان مسلمان بیشترین آسیب را از تأثیرات مشهود و نامرئی تبعیض‌های متقاطع متحمل می‌شوند، تبعیض‌هایی که آنها را از حوزه‌های مختلف زندگی محروم می‌کند: اشتغال، تحصیل و فضاهای عمومی.
آنها قربانی یک چرخه تبعیض‌آمیز باطل هستند که به نظر می‌رسد فرار از آن سخت باشد. اگر مؤسسات حقوق بشری به همه جوامع نژادی، از جمله ویژگی‌های جنسیتی اسلام‌هراسی توجه نداشته باشند، نمی‌توانند آرزوی برابری داشته باشند. در غیر این صورت آنها فقط یک تعهد گزینشی و جانبدارانه نسبت به اصل برابری خواهند داشت.
ما دیگر نمی‌توانیم اثرات مخربی را که ناشی از اسلام‌هراسی نهادی، سیستمی و ساختاری است که در همان ساختارهایی که مسئول حمایت از حقوق بشر و حفظ ارزش‌های جهانی منشور حقوق بشر سازمان ملل هستند، بر زندگی مسلمانان نادیده بگیریم.
حمله کرایست چرچ باید آگاهی تصمیم‌گیرندگان در سراسر جهان را برانگیزد و آنها را بر آن بدارد تا تعهد سیاسی خود را علیه نژادپرستی و به‌ویژه اسلام‌هراسی زیر سؤال ببرند.
انتهای پیام
